Dobberen

Door Daniëlle Groen

Een tijdje geleden werd er tijdens de woordverkondiging gesproken over ‘In beweging

blijven’. Als voorbeeld werden ‘bootjes’ genoemd. Ik denk hier nog vaak aan terug en voelde

me aangesproken – misschien zelfs een beetje betrapt. Ervaar je dat ook weleens? Dat een

preek of gesprek zo dichtbij komt dat je denkt: dit gaat over mij?

Ik besefte dat ik mijn bootje nogal eens aanmeer. Wachtend op een teken over welke stap ik

mag zetten om weer te gaan varen. Niet uit onwil of luiheid, maar omdat ik het zo graag goed

wil doen. En dan vraag ik me af: voor wie eigenlijk? Soms betrap ik mezelf erop dat ik te veel

bezig ben met mezelf of met het ‘goed moeten doen’, in plaats van gewoon te vertrouwen op

Hem.

Sinds ik tien maanden geleden tot geloof kwam, voelt het leven als een nieuwe reis. Mijn

geloof is als een kompas dat ik steeds beter leer kennen. Ik probeer te leren leven vanuit Gods

perspectief, en dat is prachtig, maar ook spannend. Soms voelt het alsof ik vaar op onbekend

water. De route is mij niet duidelijk, maar ik leer langzaam Zijn koers te volgen.

Begin dit jaar vroeg ik een vriendin, die al haar hele leven gelooft, hoe zij dat ervaart. Haar

antwoord: ze leeft ‘gewoon’ haar leven en ervaart daarin Gods bijsturing. Het klonk zo

simpel! Hoe doe je dat: ‘gewoon’ leven? Ik probeer dat ook, maar eerlijk: ik vind het

makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe kun je ‘gewoon’ leven als alles in een nieuw licht staat,

en als je hele fundament veranderd is? Hoe doe jij dat?

Soms voelt het alsof ik in het oog van de storm zit: ik zie en snap het niet altijd, en ik leer om

het ook niet meer zelf te willen begrijpen. En dat laatste geeft zo’n rust. Het oude is weg, het

nieuwe nog niet volledig ingekleurd. Het doet me denken aan een kaartje dat ik vorig jaar van

mijn lieve buurvrouw kreeg:

“Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie, het

nieuwe is gekomen” - 2 Korintiërs 5:17

De momenten van niet weten, zien of voelen vragen om vertrouwen. Vertrouwen op Gods

goedheid en trouw. En juist in die momenten groeit dat vertrouwen. Hij is overal bij en laat

me inzien dat ik op Hem kan rekenen. Altijd. Ook al weet ik het soms niet, Hij weet het wel.

En daar gaat het om.

En hoe verder? Ik dobber soms wat rond, vaar een stukje, meer af en toe aan. Soms op koers,

soms moet ik bijgestuurd worden. Maar één ding weet ik: onze Kapitein heeft de uiteindelijke

route al bepaald. En ondertussen mogen we ook genieten van de reis.

Misschien herken jij dat ook wel – dat zoeken, dat niet precies weten waar je heen moet.

Laten we ons op die momenten herinneren: we dobberen allemaal weleens een beetje, maar

bij Hem is er altijd een haven.