Meer dan muren

Door Nico Zwart

Soms kijk ik op zondag even om mij heen. Naar het podium, of naar het kruis ernaast. Naar de mensen van wie ik oprecht blij ben dat ik ze mag kennen. Een glimlach, een zwaai. Het beamerteam voert nog een laatste verwoede strijd met een koppige kabel. Kinderwerkers verdwijnen naar boven met dozen vol knutselmateriaal. Ondertussen probeer ik het haar van mijn dochters nog snel een beetje in model te krijgen. Thuis zagen ze er nog uit als prinsesjes.

Vijf minuten geleden was de kerk nog leeg. Nu, dertig seconden voor aanvang, worden de laatste plekjes gevuld.

Kerk. VBG Nehemia. We groeien. En dus komen de vragen.



Moeten we twee diensten gaan houden? Een ander gebouw zoeken? Iets groters, iets nieuws? Terwijl we daar over nadenken, kijk ik opnieuw om mij heen. Niet naar de mensen dit keer, maar naar de muren. Stille getuigen van alles wat hier al is gebeurd.

Sommigen in onze gemeente zijn er vanaf het begin bij. Ze weten nog hoe het was, daar in die andere zaal. Voor hen voelt dit gebouw als thuis. Hier zijn kinderen opgedragen, werd meegezongen met tranen in de ogen, was God soms haast tastbaar dichtbij.

Ik moest laatst denken aan die oude hervormde kerken, waar ik zelf vandaan kom. Van die gebouwen met harde banken, galmende akoestiek en een pijporgel dat klinkt als een preek op zichzelf. Met muren die als eeuwenlang meeluisteren. Als stenen konden praten, zouden ze vertellen over bruiloften, begrafenissen, doopdiensten en bekeringen. Over koude voeten en warme harten. Gebouwen die God ademen.

En dan zie ik de vierkante dozen van baptistengemeenten. Waar budget belangrijker lijkt dan architectuur. Maar wie goed kijkt, ziet ook daar iets heiligs. Niet in het beton, maar in wat erbinnen gebeurt. Daar wordt gebeden, gehuild, gelachen. Daar wordt geleefd, geloofd en gedeeld.

Misschien is dat wel de kern. Kerk is meer dan muren. Het is wat er tussendoor gebeurt. Op dinsdagavond bij het voetbal, op woensdag bij kring. Op een vrouwenavond, of tijdens het voorbereiden van de zondag met je team. Wanneer iemand koffie inschenkt en vraagt hoe het écht gaat. Kerk is iemand die je een appje stuurt omdat je al twee zondagen niet bent geweest. Kerk is Jezus volgen, samen.

En ja, een gebouw helpt. Een dak boven het hoofd is prettig. Maar uiteindelijk is dit allemaal tijdelijk. Onze gebouwen, hoe geliefd ook, zijn niet eeuwig. Ze zijn een tussenstop. Een wachtruimte. Een oefenruimte voor iets groters.

Want ooit, ooit voegen al die kerken zich samen tot één grote gemeente. De architecturale schoonheden en vierkante dozen. Geen denominaties meer. Eén lichaam. Eén bruidegom. Eén feest.

Tot die tijd doen wij het hier. Met haperende beamers, houten bankjes aan de zijkant en knutsellijm in het tapijt. En hopelijk met God in ons midden.