Rot toch 's op

Door Jesse Nutma Ik ben niet per se angstig aangelegd. Natuurlijk voel ik weleens lichte spanning; vlak voordat een kerkdienst begint die ik muzikaal mag begeleiden, of als een voetballer de verdediging van het Nehemia-voetbalteam heeft gepasseerd (wat bijna nooit gebeurt natuurlijk) en alleen de keeper nog voor zich heeft – en die keeper ben ik. Gezonde spanning, noemen we dat. Een natuurlijke lichamelijke reactie zodat je extra alert bent en goed bij de les blijft. Op momenten zoals hierboven kan gezonde spanning heel handig zijn. Verder zoek ik spanning ook nauwelijks op trouwens. Ik ben het tegenovergestelde van een thrillseeker. Bungeejumpen, parachutespringen, of zulk soort eigenaardigheden zijn niet aan mij besteed. Risicomijdend is mijn tweede naam. Maar … laatst heb ik iets gedaan wat misschien wel het spannendst was wat ik ooit heb gedaan. Met ons bandje mochten we de dienst en het koffieconcert begeleiden op de Admiraliteitsdagen. Toen we werden gevraagd, dacht ik direct: ja, dit moeten we doen! Wat een bijzondere gelegenheid om te mogen dienen, middenin Dokkum, op een prachtig evenement, met een groot koor en niemand minder dan Sharon Kips. Túúrlijk wilden we dat. De dag voor de dienst was dat gevoel volledig omgedraaid. Ik – en volgens mij meerdere bandleden met mij – dachten: wat hebben we onszelf op de hals gehaald! Repetitieavond na repetitieavond om de ruim twintig liederen (voornamelijk niet ons eigen repertoire) in ons systeem te krijgen; ik zag de bandleden vaker dan Lisanne (ik wou dat dit overdreven was …). Een zangeres die een paar dagen voor de dienst een heftige keelontsteking kreeg. Ik kon de week voor de dienst aan bijna niets anders meer denken dan de liederen, de zang- en pianopartijen. Twijfel aan mijn eigen kunnen, en daaruit voortkomende spanning namen mijn gedachten in bezit. Wat doe ik, een ongeschoolde pianist en zanger, op deze plek? Dit gaat mijn kunnen ver te boven. Ik ben niet goed genoeg. Heer, zoek alstublieft iemand anders voor deze taak. Ik ben God dankbaar dat Hij voor de dienst duidelijk maakte dat het helemaal niet in onze handen lag, dat we de (ongezonde!) spanning en twijfel mochten loslaten en erop mochten vertrouwen dat Hij ons niet voor niets op deze plek had gezet, dat Hij ons wil gebruiken tot eer van Zijn naam. Achteraf hadden we dit – en ik denk dat ik wederom voor de hele band spreek - nooit willen missen. De volle kade aan het Grootdiep die God bezingt en aanbidt, in de volle zon, met een prachtig koor en Sharon Kips. We werden gedragen. En pas nu ik dit schrijf, bedenk ik mij dat dit prachtig aansluit bij het thema van de Admiraliteitsdienst, waarover Timo zo mooi sprak: ‘Lopen op het water’. Want dat is het. Leren vertrouwen, leren loslaten. Geest van God, leer mij te gaan over de golven, in vertrouwen U te volgen, te gaan waar U mij heenleidt. Leid mij verder dan mijn voeten kunnen dragen, ik vertrouw op Uw genade, want ik ben in Uw nabijheid.

Door Daniëlle Groen Een tijdje geleden werd er tijdens de woordverkondiging gesproken over ‘In beweging blijven’. Als voorbeeld werden ‘bootjes’ genoemd. Ik denk hier nog vaak aan terug en voelde me aangesproken – misschien zelfs een beetje betrapt. Ervaar je dat ook weleens? Dat een preek of gesprek zo dichtbij komt dat je denkt: dit gaat over mij? Ik besefte dat ik mijn bootje nogal eens aanmeer. Wachtend op een teken over welke stap ik mag zetten om weer te gaan varen. Niet uit onwil of luiheid, maar omdat ik het zo graag goed wil doen. En dan vraag ik me af: voor wie eigenlijk? Soms betrap ik mezelf erop dat ik te veel bezig ben met mezelf of met het ‘goed moeten doen’, in plaats van gewoon te vertrouwen op Hem. Sinds ik tien maanden geleden tot geloof kwam, voelt het leven als een nieuwe reis. Mijn geloof is als een kompas dat ik steeds beter leer kennen. Ik probeer te leren leven vanuit Gods perspectief, en dat is prachtig, maar ook spannend. Soms voelt het alsof ik vaar op onbekend water. De route is mij niet duidelijk, maar ik leer langzaam Zijn koers te volgen. Begin dit jaar vroeg ik een vriendin, die al haar hele leven gelooft, hoe zij dat ervaart. Haar antwoord: ze leeft ‘gewoon’ haar leven en ervaart daarin Gods bijsturing. Het klonk zo simpel! Hoe doe je dat: ‘gewoon’ leven? Ik probeer dat ook, maar eerlijk: ik vind het makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe kun je ‘gewoon’ leven als alles in een nieuw licht staat, en als je hele fundament veranderd is? Hoe doe jij dat? Soms voelt het alsof ik in het oog van de storm zit: ik zie en snap het niet altijd, en ik leer om het ook niet meer zelf te willen begrijpen. En dat laatste geeft zo’n rust. Het oude is weg, het nieuwe nog niet volledig ingekleurd. Het doet me denken aan een kaartje dat ik vorig jaar van mijn lieve buurvrouw kreeg: “Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen” - 2 Korintiërs 5:17 De momenten van niet weten, zien of voelen vragen om vertrouwen. Vertrouwen op Gods goedheid en trouw. En juist in die momenten groeit dat vertrouwen. Hij is overal bij en laat me inzien dat ik op Hem kan rekenen. Altijd. Ook al weet ik het soms niet, Hij weet het wel. En daar gaat het om. En hoe verder? Ik dobber soms wat rond, vaar een stukje, meer af en toe aan. Soms op koers, soms moet ik bijgestuurd worden. Maar één ding weet ik: onze Kapitein heeft de uiteindelijke route al bepaald. En ondertussen mogen we ook genieten van de reis. Misschien herken jij dat ook wel – dat zoeken, dat niet precies weten waar je heen moet. Laten we ons op die momenten herinneren: we dobberen allemaal weleens een beetje, maar bij Hem is er altijd een haven.