Dobberen

Door Jesse Nutma Ik ben niet per se angstig aangelegd. Natuurlijk voel ik weleens lichte spanning; vlak voordat een kerkdienst begint die ik muzikaal mag begeleiden, of als een voetballer de verdediging van het Nehemia-voetbalteam heeft gepasseerd (wat bijna nooit gebeurt natuurlijk) en alleen de keeper nog voor zich heeft – en die keeper ben ik. Gezonde spanning, noemen we dat. Een natuurlijke lichamelijke reactie zodat je extra alert bent en goed bij de les blijft. Op momenten zoals hierboven kan gezonde spanning heel handig zijn. Verder zoek ik spanning ook nauwelijks op trouwens. Ik ben het tegenovergestelde van een thrillseeker. Bungeejumpen, parachutespringen, of zulk soort eigenaardigheden zijn niet aan mij besteed. Risicomijdend is mijn tweede naam. Maar … laatst heb ik iets gedaan wat misschien wel het spannendst was wat ik ooit heb gedaan. Met ons bandje mochten we de dienst en het koffieconcert begeleiden op de Admiraliteitsdagen. Toen we werden gevraagd, dacht ik direct: ja, dit moeten we doen! Wat een bijzondere gelegenheid om te mogen dienen, middenin Dokkum, op een prachtig evenement, met een groot koor en niemand minder dan Sharon Kips. Túúrlijk wilden we dat. De dag voor de dienst was dat gevoel volledig omgedraaid. Ik – en volgens mij meerdere bandleden met mij – dachten: wat hebben we onszelf op de hals gehaald! Repetitieavond na repetitieavond om de ruim twintig liederen (voornamelijk niet ons eigen repertoire) in ons systeem te krijgen; ik zag de bandleden vaker dan Lisanne (ik wou dat dit overdreven was …). Een zangeres die een paar dagen voor de dienst een heftige keelontsteking kreeg. Ik kon de week voor de dienst aan bijna niets anders meer denken dan de liederen, de zang- en pianopartijen. Twijfel aan mijn eigen kunnen, en daaruit voortkomende spanning namen mijn gedachten in bezit. Wat doe ik, een ongeschoolde pianist en zanger, op deze plek? Dit gaat mijn kunnen ver te boven. Ik ben niet goed genoeg. Heer, zoek alstublieft iemand anders voor deze taak. Ik ben God dankbaar dat Hij voor de dienst duidelijk maakte dat het helemaal niet in onze handen lag, dat we de (ongezonde!) spanning en twijfel mochten loslaten en erop mochten vertrouwen dat Hij ons niet voor niets op deze plek had gezet, dat Hij ons wil gebruiken tot eer van Zijn naam. Achteraf hadden we dit – en ik denk dat ik wederom voor de hele band spreek - nooit willen missen. De volle kade aan het Grootdiep die God bezingt en aanbidt, in de volle zon, met een prachtig koor en Sharon Kips. We werden gedragen. En pas nu ik dit schrijf, bedenk ik mij dat dit prachtig aansluit bij het thema van de Admiraliteitsdienst, waarover Timo zo mooi sprak: ‘Lopen op het water’. Want dat is het. Leren vertrouwen, leren loslaten. Geest van God, leer mij te gaan over de golven, in vertrouwen U te volgen, te gaan waar U mij heenleidt. Leid mij verder dan mijn voeten kunnen dragen, ik vertrouw op Uw genade, want ik ben in Uw nabijheid.

Door Nico Zwart Ja, dat was letterlijk wat hij zei. “Rot toch ’s op met die God van je.” Ik krijg het bijna niet op papier, het voelt oneerbiedig om op te schrijven. En toch denk ik dat het goed is om het eerlijk te vertellen. Want in het echte leven eindigt evangeliseren niet altijd met een gebed en handoplegging, terwijl de ander zich overgeeft aan Jezus.  Mijn buurman zat buiten, kop koffie, krant erbij. Hij, zelf een gerenommeerd schrijver, had net mijn column gelezen. Ik liep langs. “Nico, mag ik eerlijk zijn?” Dat klonk niet als het begin van een compliment. “Kijk, je schrijft best aardig,” begon hij. En ik voelde de maar al aankomen. “Ik lees al je stukjes, maar elke keer als je de link legt met je geloof, denk ik: rot toch eens op met die God van je.” Ik zou ervoor kunnen kiezen om door te gaan met schrijven en God erbuiten te laten. Dan zou ik misschien een “best aardige schrijver” zijn, met een groter podium, misschien zelfs in het rijtje van Nico Dijkshoorn of Marcel van Roosmalen. Dat zouden we allemaal kunnen doen. Als je een instrument bespeelt en daar seculier meer aandacht voor krijgt. Wanneer je zingt, maar een groter podium kunt betreden als je niet over God zingt. We gaan dit seizoen met de kerk veldvoetballen bij Be Quick. We hopen het evangelie te delen; onderling, maar ook met tegenstanders. Ook daar kunnen we ervoor kiezen om iets minder aandacht te geven aan het Hoofddoel. Minder tijd voor gebed, meer trainen. De mindere spelers vaker op de bank, in het belang van het team. Iets minder eerlijk spelen. Misschien worden we dan wel kampioen. Iets minder God vanaf de kansel, of het podium kan ik beter zeggen. Zou dat zorgen voor meer bezoekers? Durven we dan onze buren en collega’s makkelijker mee te vragen? Worden we daardoor aantrekkelijker? Is dat eigenlijk wat we willen? De vraag stellen is hem beantwoorden natuurlijk. En toch, eerlijk is eerlijk: het schuurt. Want we evangeliseren niet vaak. Je stapt niet elke dag op je buurman af. Je houdt niet elke maandag een preekbespreking op je werk. Je nodigt je familie niet wekelijks uit voor de kerk. En áls je het dan doet en je krijgt te horen dat je op moet rotten, dan denk je: laat maar zitten. Of… Je gaat door. Want mijn buurman was nog niet klaar: “De laatste tijd stoort het me niet meer. Ik weet niet waarom. Maar ik heb wel vragen.” Onze buren, collega’s, familie en de jongens van voetbal hebben misschien wel meer God nodig dan ooit tevoren. Laten we dus niet zwijgen, maar volhouden. En laten we het ook niet groter maken dan het is. Paulus ging van stad naar stad, werd eruit gesleept en gestenigd, maar gaf niet op. Dan valt het “rot op” dat wij soms moeten slikken reuze mee. In de wetenschap dat onze God groter is dan elke afwijzing.