Een les in loslaten

Door Daniëlle Groen Een tijdje geleden werd er tijdens de woordverkondiging gesproken over ‘In beweging blijven’. Als voorbeeld werden ‘bootjes’ genoemd. Ik denk hier nog vaak aan terug en voelde me aangesproken – misschien zelfs een beetje betrapt. Ervaar je dat ook weleens? Dat een preek of gesprek zo dichtbij komt dat je denkt: dit gaat over mij? Ik besefte dat ik mijn bootje nogal eens aanmeer. Wachtend op een teken over welke stap ik mag zetten om weer te gaan varen. Niet uit onwil of luiheid, maar omdat ik het zo graag goed wil doen. En dan vraag ik me af: voor wie eigenlijk? Soms betrap ik mezelf erop dat ik te veel bezig ben met mezelf of met het ‘goed moeten doen’, in plaats van gewoon te vertrouwen op Hem. Sinds ik tien maanden geleden tot geloof kwam, voelt het leven als een nieuwe reis. Mijn geloof is als een kompas dat ik steeds beter leer kennen. Ik probeer te leren leven vanuit Gods perspectief, en dat is prachtig, maar ook spannend. Soms voelt het alsof ik vaar op onbekend water. De route is mij niet duidelijk, maar ik leer langzaam Zijn koers te volgen. Begin dit jaar vroeg ik een vriendin, die al haar hele leven gelooft, hoe zij dat ervaart. Haar antwoord: ze leeft ‘gewoon’ haar leven en ervaart daarin Gods bijsturing. Het klonk zo simpel! Hoe doe je dat: ‘gewoon’ leven? Ik probeer dat ook, maar eerlijk: ik vind het makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe kun je ‘gewoon’ leven als alles in een nieuw licht staat, en als je hele fundament veranderd is? Hoe doe jij dat? Soms voelt het alsof ik in het oog van de storm zit: ik zie en snap het niet altijd, en ik leer om het ook niet meer zelf te willen begrijpen. En dat laatste geeft zo’n rust. Het oude is weg, het nieuwe nog niet volledig ingekleurd. Het doet me denken aan een kaartje dat ik vorig jaar van mijn lieve buurvrouw kreeg: “Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen” - 2 Korintiërs 5:17 De momenten van niet weten, zien of voelen vragen om vertrouwen. Vertrouwen op Gods goedheid en trouw. En juist in die momenten groeit dat vertrouwen. Hij is overal bij en laat me inzien dat ik op Hem kan rekenen. Altijd. Ook al weet ik het soms niet, Hij weet het wel. En daar gaat het om. En hoe verder? Ik dobber soms wat rond, vaar een stukje, meer af en toe aan. Soms op koers, soms moet ik bijgestuurd worden. Maar één ding weet ik: onze Kapitein heeft de uiteindelijke route al bepaald. En ondertussen mogen we ook genieten van de reis. Misschien herken jij dat ook wel – dat zoeken, dat niet precies weten waar je heen moet. Laten we ons op die momenten herinneren: we dobberen allemaal weleens een beetje, maar bij Hem is er altijd een haven.

Door Nico Zwart Ja, dat was letterlijk wat hij zei. “Rot toch ’s op met die God van je.” Ik krijg het bijna niet op papier, het voelt oneerbiedig om op te schrijven. En toch denk ik dat het goed is om het eerlijk te vertellen. Want in het echte leven eindigt evangeliseren niet altijd met een gebed en handoplegging, terwijl de ander zich overgeeft aan Jezus.  Mijn buurman zat buiten, kop koffie, krant erbij. Hij, zelf een gerenommeerd schrijver, had net mijn column gelezen. Ik liep langs. “Nico, mag ik eerlijk zijn?” Dat klonk niet als het begin van een compliment. “Kijk, je schrijft best aardig,” begon hij. En ik voelde de maar al aankomen. “Ik lees al je stukjes, maar elke keer als je de link legt met je geloof, denk ik: rot toch eens op met die God van je.” Ik zou ervoor kunnen kiezen om door te gaan met schrijven en God erbuiten te laten. Dan zou ik misschien een “best aardige schrijver” zijn, met een groter podium, misschien zelfs in het rijtje van Nico Dijkshoorn of Marcel van Roosmalen. Dat zouden we allemaal kunnen doen. Als je een instrument bespeelt en daar seculier meer aandacht voor krijgt. Wanneer je zingt, maar een groter podium kunt betreden als je niet over God zingt. We gaan dit seizoen met de kerk veldvoetballen bij Be Quick. We hopen het evangelie te delen; onderling, maar ook met tegenstanders. Ook daar kunnen we ervoor kiezen om iets minder aandacht te geven aan het Hoofddoel. Minder tijd voor gebed, meer trainen. De mindere spelers vaker op de bank, in het belang van het team. Iets minder eerlijk spelen. Misschien worden we dan wel kampioen. Iets minder God vanaf de kansel, of het podium kan ik beter zeggen. Zou dat zorgen voor meer bezoekers? Durven we dan onze buren en collega’s makkelijker mee te vragen? Worden we daardoor aantrekkelijker? Is dat eigenlijk wat we willen? De vraag stellen is hem beantwoorden natuurlijk. En toch, eerlijk is eerlijk: het schuurt. Want we evangeliseren niet vaak. Je stapt niet elke dag op je buurman af. Je houdt niet elke maandag een preekbespreking op je werk. Je nodigt je familie niet wekelijks uit voor de kerk. En áls je het dan doet en je krijgt te horen dat je op moet rotten, dan denk je: laat maar zitten. Of… Je gaat door. Want mijn buurman was nog niet klaar: “De laatste tijd stoort het me niet meer. Ik weet niet waarom. Maar ik heb wel vragen.” Onze buren, collega’s, familie en de jongens van voetbal hebben misschien wel meer God nodig dan ooit tevoren. Laten we dus niet zwijgen, maar volhouden. En laten we het ook niet groter maken dan het is. Paulus ging van stad naar stad, werd eruit gesleept en gestenigd, maar gaf niet op. Dan valt het “rot op” dat wij soms moeten slikken reuze mee. In de wetenschap dat onze God groter is dan elke afwijzing.